انسان ها دارای حقوق طبیعی هستند که هر جامعه ای از بدو پیدایش برای افراد به رسمیت می شناسند و همگان را ملزم به رعایت آن ها می داند. حق حیات، حق آزادی، حق برخورداری از آسایش و امنیت و حق مالکیت از جمله این حقوق است که هیچ کس حق ندارد به آن ها آسیب وارد کند. با این حال، چنین نیست که همگان همواره حقوق دیگران را محترم شمارند و متعرض حقوق و امتیازات دیگران نشوند، بلکه در برخی موارد افراد پا را فراتر گذاشته و ضمن تعرض به حقوق دیگران، نظم و تعادل جامعه را مختل می کنند. در چنین حالتی جامعه که برقراری نظم را لازمه زیست مطلوب می داند، ناگزیر به چاره جویی پرداخته و در مقابل رفتار ناقض هنجار عکس العمل نشان داده و به روش های مختلفی درصدد پاسخگویی به چنین رفتارهای مخل نظم و آرامش برمی آید. با این وجود، آنچه در نهایت به عنوان شدیدترین عکس العمل مورد استفاده قرار گرفته و حمایت از ارزش ها و منافع را تضمین می کند، مجازات است؛ ضمانت اجرایی که آخرین حربه جامعه را شکل داده و در مواردی به کار می رود که روش دیگری برای کنترل اجتماعی با همان تأثیر و کارایی وجود نداشته باشد.