فارغ از زمینه ها و محدودیت های غیرحقوقی اعم از فرهنگی و سیاسی که در سپهر داخلی بر سرمایه گذاری خارجی در جامعه ی ایران حاکم است، از بعد حقوقی، لازم است قوانین و مقررات حاکم بر سرمایه گذاری مورد بررسی قرار گیرد. از این رو تحلیل اسناد بالادستی و شناسائی حقوق خارجیان در کشور ایران مهم ترین مؤلفه ها در خصوص چارچوب حضور سرمایه گذار در ایران است.«قانون اساسی مشروطه» (1285ش/1906م) و متمم های آن (1286، 1304، 1328، 1336، 1346ش) سخنی در ارتباط با حضور سرمایه گذاران خارجی به میان نیاورده بود، اما اصل 44 «قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران» (1358ش/1980م) بیان می کند:«نظام اقتصادی جمهوری اسلامی ایران بر پایه سه بخش دولتی، تعاونی و خصوصی استوار است. بخش دولتی شامل کلیه صنایع بزرگ، صنایع مادر، بازرگانی خارجی، معادن بزرگ، بانک داری، بیمه، تأمین نیرو، سدها و شبکه های بزرگ آب رسانی، رادیو و تلویزیون، پست و تلگراف و تلفن، هواپیمایی، کشتی رانی، راه و راه آهن و مانند این ها است که به صورت مالکیت عمومی و در اختیار دولت است. بخش خصوصی شامل آن قسمت از کشاورزی، دامداری، صنعت، تجارت و خدمات می شود که مکمل فعالیت های اقتصادی دولتی و تعاونی است. مالکیت در این سه بخش تا جایی که با اصول دیگر این فصل مطابق باشد و از محدوده قوانین اسلام خارج نشود و موجب رشد و توسعه اقتصادی کشور گردد و مایه زیان جامعه نشود مورد حمایت قانون جمهوری اسلامی است.