دیتر رامز، سالها طراح ارشد شرکت براون بود. او با این ایده پیش میرود که تقریبا همه چیز مزاحم است و معتقد است موارد بسیار کم و انگشت شماری ضروری اند. وظیفه او، فیلتر کردن و زدودن یکسری عوامل مزاحم است تا رسیدن به اصل قضیه. به عنوان مثال، به عنوان یک جوان بیست و چهارساله در این شرکت، از او خواسته شد در پروژه ساخت یک گرامافون همکاری کند. در آن زمان، عرف بود که در صفحه گردان گرامافون، با یک سرپوش چوبی پوشانده شود یا آن را در بخشی از اسباب مبلمان اتاق نشیمن جا میدادند. به جای این کار، او و تیمش ضمن حذف زوائد به کار رفته در طراحی گرامافون، آن را طوری طراحی کردند که یک سرپوش پلاستیکی شفاف روی آن قرار بگیرد. این طرح، اولین بار بود که استفاده میشد و آن چنان همهمهای به پا کرد که همه میترسیدند از آن استفاده کنند و دغدغه برخی این بود که مبادا هیچ کس آن را نخرد و شرکت ورشکسته شود. مثل همیشه، لازمه کنار گذاشتن چیزهای غیر ضروری، جسارت و شجاعت بود. در دهۀ شصت قرن بیستم میلادی، این زیباییشناسی مورد توجه قرار گرفت و با گذشت زمان از این طرح در همه گرامافونها استفاده شد.