سبد خرید شما خالی است.
سیف در این کتاب از بحرانی همه جانبه آغاز کرد که به مشروطه انجامید و سپس به بحرانی پرداخت که دامنگیر خود مشروطه شد و در فصلی به «بحران آزادی یا بحران؟» پرداخت. او با وجودی که نهضت مشروطه را قدمی سترگ و درست برای جامعه استبدادزده ایرانی و کوششی برای نشاندن حکومتی قانونی به جای حکومتی اختیاری می داند اما در عین حال معتقد است که این نهضت در این مهم موفق نشد. نویسنده آنگاه سراغ روایت هایی از مشروطه می رود که فریدون آدمیت تاریخ نگار برجسته آن ها را نقل کرده؛ او در علل شکست مشروطه به دیدگاه آدمیت که «افراطیون» و «انجمن ها» را از مسببان اصلی می داند، نقد دارد و معتقد است: «مشکل اساسی آدمیت در تاریخ نویسی مشروطه این است که به درک مشخصی از تاریخ وفادار نمی ماند.»