در جهان معاصر و در پی تجدید حیات اندیشه اسلامی به عنوان یکی از دستاوردهای انقلاب مبارک اسلامی در ایران، توجه به موضوع مهدویت به عنوان عصاره کتاب خداوند و عترت پیامبر اکرم (ص) و قله بعثت انبیاء عظام به طرز چشمگیری رو به افزایش است. بر اساس روایات می توان شرایط آخرالزمان را اینچنین تصویر نمود که تمدنی غیر الهی و به تعبیری درست تر، تمدنی شیطانی در شرایط نزدیک به ظهور در اوج اقتدار و پیشرفت خود بر کل جهان و بر تمامی ابعاد زندگی انسان ها سایه می افکند و پس از ایجاد فساد و آشفتگی بیش از حد در زمین، با آگاه شدن انسان ها و آرزومند شدن آنان برای بازگشتن به شرایط پیش از این پیچیدگی تمدنی و تشنگی آنان برای عدالتی جهانی، زمینه برای ظهور آخرین ذخیره الهی و برپایی تمدن نهایی و جهانی اسلام بر سراسر جهان فراهم می شود. این رویکرد را در کنار رویکرد راهبردی می توان «رویکرد تمدنی به مهدویت» نامید.