مدل روان پویشی ما که از آن تحت عنوان روان درمانی پویشی عملگرا یاد میکنیم، بر مبنای مدل سنتی و تعارض محور حیات روانی قرار دارد. این مدل به مباحثی همچون رابطه درمانی، مشکل روان پویشی اصلی و صورتبندی در کنار آموزش به درمانجو و مقوله شفافیت یکپارچگی با سایر ابعاد درمانهای همکارانه و لزوم نگرش فعال مشتاق درمانگر میپردازد. (سامرز و باربر، ۲۰۱۰)
این درمان با روان درمانی پویشی سنتی تفاوت دارد؛ درمانی که تمرکز کمتری دارد، نظام سلسله مراتبی در آن بیشتر به چشم میخورد و از نظر مفاهیم و تکنیکها به سادگی با با داروشناسی روانی و دیگر درمانهای مشابه ادغام نمیشود. روان درمانی پویشی عمل گرا نظرگاهی کلی است که یک مدل جامع و فنون آن را در بر میگیرد؛ مواردی که علاوه بر حیطۀ عمومی کار بالینی، در تعداد به خصوصی از درمانهای روان پویشی مبتنی بر شواهد پژوهشی همچون درمان ابرازی - حمایتی لوبورسکی لوبورسکی (۱۹۸۴) و روان درمانی پویشی مخصوص وحشت زدگی بوش میلرد سینگر و آرونسون (۲۰۱۱) میلرد بوش، کوپر و شاپیرو (۱۹۹۷) به چشم میخورد. تاریخچه روان درمانی در طول یک صد سال گذشته، کمک میکند تا جایگاه این مدل در زمینه گستردهتری مورد بررسی قرار گیرد.