مقدمه
5-DSM در رویکرد خود به بیماریهای روانی طول عمر یک بیمار، ابتدا با اختلالات رشد عصبی شروع میکند. این اختلالات، گروهی از بیماریها هستند که معمولا اولین بار در دوران شیرخوارگی کودکی یا نوجوانی تشخیص داده میشوند. علائم تشخیصی هر یک از این بیماریها به طور خاص بارها مورد حذف و اضافه و پالایش قرار گرفته است و از جمله یکی از بحث برانگیزترین تغییرات 5-DSM تعریف ملاکهای تشخیصی درخودماندگی (اوتیسم) است. در 5-DSM اختلالات طیف درخودماندگی شامل بیمارانی است که قبلا در چند گروه اختلال درخودماندگی، بیماری آسپرگر، اختلال فروپاشنده دوران کودکی، اختلال رت و اختلالات نافذ رشد نامعین تقسیم میشدند. این اختلالات را در حال حاضر به عنوان موارد بالینی جداگانه در نظر نمیگیرند. ملاکهای جدید برای این اختلالات عبارتاند از وجود نقایص نافذ و پایدار در ارتباطات و تعاملات اجتماعی و وجود الگوهای تکراری و محدود از رفتار، علائق و فعالیتها بر اساس تعریف فعلی اختلال طیف اوتیسم را میتوان بر اساس وجود یاعدم وجود نقایص هوشی و یا بیماریهای طبی همراه نیز مورد دستهبندی ریزتر قرار داد.