در طول ۵۰ سال گذشته، درمانهای شناختی - رفتاری به عنوان جریان اصلی درمانهای روان شناختی مؤثر برای بسیاری از مشکلات هیجانی و رفتاری مطرح شده است. رویکردهای رفتار درمانی، ابتدا در دهه ۱۹۵۰ معرفی شد؛ درست زمانی که اصول تجربی یا آزمایشگاهی حاکم بر رفتار برای اصلاح رفتار ناسازگار انسان به کار گرفته میشد. (برای مثال، ولپه ۱۹۵۸، آیزنک ۱۹۶۶)
در دهه ۱۹۷۰، فرآیندهای شناختی نیز به عنوان قلمروی مهم در سببشناسی آشفتگی روان شناختی مدنظر قرار گرفتند. (بندورا ۱۹۶۹) در نتیجه تکنیکهای شناخت درمانی تدوین یافتند و سرانجام در رویکردهای رفتاری ادغام شدند تا رفتار درمانی شناختی را برای درمان انواع اختلالهای روان شناختی شکل دهند. در این فصل، شواهدی از اثر بخشی انواع کوتاه مدت رفتار درمانی شناختی برای اختلالهای گوناگون را مرور خواهیم کرد. ابتدا اصول بنیادی رفتار درمانی شناختی را بررسی خواهیم کرد که با درمانهای کوتاه مدت سازگارهستند.