تکنولوژی آموزشی فراتر از کاربرد ابزار و وسایل است. بدین ترتیب تکنولوژی آموزشی بیشتر از مجموعه قسمت های مختلف تشکیل شده، که عبارت است از روش منظم طراحی، اجرا، ارزیابی کل فرایند تدریس و یادگیری با استفاده از هدف های به خصوص و بهره گیری از یافته های پژوهش در روان شناسی و ارتباط انسانی و به کارگیری ترکیبی از منابع انسانی و غیرانسانی، به منظور ایجاد یادگیری مؤثر تر، عمیق تر و پایدارتر.
با توجه به وسعت معنی education، (پرورش یا تعلیم و تربیت) در قیاس با instruction (آموزش)، به نظر می رسد معادل فارسی مناسب برای اصطلاح انگلیسی educational technology تکنولوژی پرورشی یا تکنولوژی تعلیم و تربیت باشد، ولی آنچه به عنوان یک رشته علمی شناخته شده در جامعۀ دانشگاهی ایران مصطلح شده است، تکنولوژی آموزشی است. از این رو، اصطلاحات تکنولوژی آموزشی و تکنولوژی تعلیم و تربیت به یک معنا در این کتاب به کار گرفته شده است.
اسپکتور (۲۰۱۶، به نقل از حاتمی و همکاران) که یکی از دانشمندان شهیر این رشته در آمریکاست، در تشریح مفاهیم مستتر در تعریف تکنولوژی آموزشی معتقد است: تکنولوژی تعلیم و تربیت شامل کاربرد نظام مند دانش با هدف بهبود یادگیری آموزش و یا عملکرد است. مفهوم کاربرد نظام مند دانش در اینجا، برای انعکاس این دیدگاه است که تکنولوژی تعلیم و تربیت یک رشته مهندسی است؛ به این مفهوم که اصولی بر مبنای نظریه ها، تجارب و آزمایش های قبلی و شواهد تجربی آنچه را یک تکنولوژیست تعلیم و تربیت حرفه ای انجام می دهد، هدایت می کنند. این اصول برگرفته از علوم پایه و تحقیقات تجربی در حوزه هایی مانند علوم شناختی سایبرنتیک، علوم اطلاعات، عوامل انسانی، نظریه های یادگیری، ارتباطات جمعی، طراحی پیام نظریه سازمانی و روان شناسی اند.