پارس خاستگاه ساسانیان
به دنبال سقوط حکومت هخامنشی (۳۳۰ ق . م ) ، ولایت پارس اهمیت پیشین خود را از دست داد. اما پس از طی یک دوره کوتاه فترت، در اختیار حکومت های محلی ایرانی قرار گرفت و شاهان محلی با حفظ بیشتر رسم های کهن این سرزمین را اداره می کردند. این حکومت های محلی مستقل نبودند و زیر نظر فرمانروایان سلوکی و سپس اشکانی اداره می شدند. به هر حال از تاریخ ولایت پارس در دوران سلوکیان و اشکانیان اطلاع دقیقی در دست نیست.
مأخذ عمده تاریخ پارس در این دوران سکه هایی است که از این ناحیه به دست آمده است. این سکه ها برخی فرمانروایان پارس را هم که در تاریخ نامی از آنان نیامده معرفی می کنند. شاهان محلی پارس در عهد سلوکیان فره ترکه یا فره ته دار خوانده می شدند که به معنی فرمانروا بوده است. شاهان کوچک به دین اجدادی خود پایبند بودند؛ چنان که بر سکه های ایشان نقش آتشگاه آتشدان و نیز نقش اَهوره مزدا دیده می شود.