حکمت ها یکی از آثار مشهور ادبی جهان و از نمونه های شاخص ادبیات حکمی در فرانسه و اروپاست. این کتاب که به تعبیر رایج تر ماکسیم های لاروشفوکو خوانده می شود، مجموعه ای از کلمات قصار است که طی قرون متمادی شهرت جهانی کسب کرده و بعضی از آن ها چون ضرب المثل بر سر زبان ها افتاده است. این نغز نوشته ها و گزین گویه ها، فقط به مضامین متعارف و سنتی اخلاق نمی پردازد، بلکه شاید بتوان آن را در طلیعه قرون جدید از زمره یکی از نخستین آثار در موضوع شناخت ذهن و روان انسان و به اصطلاح علم النفس، جای داد.
لاروشفوکو به عنوان سیاستمداری کارآزموده و سرداری میدان دیده و مجرب، از فراز و نشیب زندگی متلاطم اروپا در قرن هفدهم، تجربه های ارزشمندی کسب کرده بود و به اتکای همین شناخت، در کتاب خود نفس انسان، تطورات و رنگ به رنگ شدن های آن را مورد تجزیه و تحلیل قرار می دهد. وی لایه های پنهان ذهن را می کاود و زوایای نهان نیات و انگیزه های آدمی را می شکافد. دقت نظر او معمولاً به دیدگاهی منفی می انجامد؛ اما این نگرش انتقادی به انسان، نه تنها طعم تلخی به اثرش نمی دهد، بلکه خواننده را غافلگیر می کند و از این جهت حلاوت خاصی در کام او می نشاند. گویا بدبینی لاروشفوکو تا کنه ضمیر و نهاد انسان پیش می رود؛ ولی حتی اگر او را به طینت آدمی بدبین ندانیم، قطعاً نمی توان منکر بدگمانی عمیق او به صدق گفتار و راستی کردار عموم انسان ها شد.
از این روی می توان گفت که حکمت ها به تعبیر رایج کتابی اخلاقی نیست؛ اما توجه و تنبه دادن آن به خدعه ها و نیرنگ های نفس، به کتاب بعدی حکمی واخلاقی می دهد. لاروشفوکو در اثر خود با رسوا کردن آنچه در فرهنگ ما نفس اماره نام گرفته، ذات و جانمایه اخلاق را هنرمندانه به تصویر کشیده است. سعادت و شقاوت، تقدیر و تدبیر، عقل و عشق، فضایل و رذایل، خیر و شر، خرد و جنون، زنان و مردان، احساسات و هیجانات، غم و شادی، لذت و رنج، صداقت و تزویر، شیفتگی و بیزاری، جوانی و پیری، کبر و فروتنی، چابکی و کاهلی، سادگی و تکلف، زیرکی و بلاهت، امیال و افکار، خصومت و مودت، طبایع و خلق ها، سکوت و سخن، بزدلی و پردلی، قرار و بی قراری، نکوهش و ستایش و بالاخره مرگ و زندگی، موضوعات اصلی کتاب حکمت هاست.