از نخستین سده های پس از میلاد، نویسندگان و دانشمندان در سرزمین های مختلف و به زبان های گوناگون کتاب هایی را در شرح جهانگیری و کارهایی که اسکندر کرد نوشتند و این گونه کتاب ها در زبان فارسی اسکندرنامه نامیده شد.
کتاب حاضر کهن ترین اسکندرنامه ی منثور به زبان فارسی است که گمان می رود در قرن ششم یا هفتم یا هشتم هجری نوشته شده است. ادیبان و محققان ایرانی از جمله مرحوم ملک الشعرای بهار و شادروان دکتر ذبیح الله صفا به کهنگی زبان فارسی در این کتاب ــ که نسخه ی خطی آن متعلق به مرحوم استاد سعید نفیسی بوده است ــ تأکید کرده اند.
اسکندرنامه ی نسخه ی مرحوم نفیسی گذشته از روانی و شیوایی و فخامت زبان آن و اهمیتی که در بررسی تاریخ زبان فارسی دارد، از لحاظ مطالب و افسانه هایی هم که درباره ی اسکندر بیان داشته، بسیار حایز اهمیت است و یکی از شاهکارهای دلپذیر ادب فارسی محسوب می شود.
این کتاب را نخستین بار در ۱۳۴۳ ش. به تصحیح استاد ایرج افشار، بنگاه ترجمه و نشر کتاب منتشر کرد و سال ها بود که نسخه های آن نایاب بود. اینک با حروفچینی دیگر و برخی ملاحظات تازه ی استاد افشار و پیوست هایی که بر کتاب افزوده اند جزو مجموعه ی متن های پیشینه ی داستانی، تقدیم خوانندگان می شود.