شهادت علی علیه السلام اگرچه مظلومانه است و فرق شکافته او اگرچه جگرسوز، اما اساس مظلومیت علی، نه در شهادت علی است و اوج مظلومیت او نه در فرق شکافته او. مظلومیت علی نه بر پایه سکوت علی استوار است و نه بر مبنای صبر علی، که صبر و سکوت تنها دو شاخه اند از راز درخت ستبر و تنومند مظلومیت علی. مظلومیت علی تنها در خانه نشینی و غصب خلافت علی نیست، که غصب خلافت جلوه ای از تجلیات ظاهری مظلومیت علی است.
اگر سر مظلومیت علی منحصر به دوران «فَصَبَرْتُ وَ فِى الْعَینِ قذىً و فِى الحَلْقِ شَجاً أرى تُراثى نَهْباً» بود بی شک در زمانه مُجْتَمِعِینَ حَوْلِى کَرَبیضَهِ الغنم از حصار مظلومیت در می آمد.
اگر دوران مظلومیت علی، محدود به آن بیست و سه سال درد آلود بود، در آن پنج سال دیگر قاعدتا علی مظلوم نمی بود.
و اگر تنها حیات علی، حیات مظلومانه بود، بی تردید علی هنگام شهادت با مظلومیت وداع کرده بود. پس چیست رمز مظلومیت جاودانه علی؟ بیشترین مظلومیت و بالاترین عذاب یک گوهر، ناشناخته و مهجور ماندن آن است.
راز مظلومیت خورشید را یا در ابرهای سیاه متراکم جستجو باید کرد یا در نابینایی آدمیان...