میشل فوکو (1984- 1926) در پواتیه فرانسه زاده شد، در دانشگاه سوربون، فلسفه خواند و لیسانس خود را در سال 19848 گرفت. وی برای مدت کوتاهی عضو حزب کمونیست فرانسه بود ولی در سال 1951 از آن حزب کنار کشید. فوکو در دهه 1950 به تحصیل در روانشناسی علاقه پیدا کرد و درجه لیسانسی در روان شناسی و سپس دیپلمی در رشته آسیب شناسی روانی گرفت. در همان سال ها وی پژوهش هایی در آسیب شناسی روانی انجام داد.
این اثر به گفته ی برخی صاحب نظران بهترین بررسی در اندیشه های پرنفوذ و ژرف میشل فوکو است. در این کتاب صرفاً خلاصه ای از آثار فوکو داده نمی شود بلکه نویسندگان، که از استادان برجسته ی فلسفه در دانشگاه کالیفرنیا هستند، خود دست به تعبیر و تفسیر و نقد آرای فوکو می زنند و آنچه را که به ویژه از نظر فلسفی و روش شناسی مهم است برجسته می سازند. در کتاب حاضر، پیشینه های فلسفی اندیشه ی فوکو همراه با نوآوری های بی نظیر وی بررسی می شود و پیوند فکری فوکو با نیچه، هایدگر، مرلوپونتی، ویتگنشتاین و برخی دیگر آشکار می گردد. فوکو با عرضه ی دو روش دیرینه شناسی دانش و تبارشناسی حقیقت و قدرت، بنیاد آنچه را که تا به امروز علوم اجتماعی خوانده می شد در هم ریخته است.