تفسیری که شیعیان از دین اسلام میپذیرند، بر اساس آموزههای قرآنی و نبوی است؛ آموزههایی که از ظاهر قرآن و حدیث بر میگیرند. تفاوت آنان با دیگران در این است که اگر اختلافی در روایت یا درایت آنچه در دو منبع پیش گفته پیش آید، سخن امامان را حجت میدانند. این روشی است که اهل سنت هم مشابه آن را دارند. جز آن که آنان شماری از صحابه و تابعین و علمای بعدی را برگزیده و از طریق آنان آموزههای دینی را فراگرفته و تفسیر آنان را حجت میشمرند. استناد شیعیان در این باره آن است که امام علی (ع) به امر الهی و توسط رسول (ص) به امامت منسوب گشته و این امامت، نه امامت سیاسی صرف، بلکه در درجه اول امامت در دین است. امامان بعدی هم یک به یک از سوی امامان قبلی تعیین و معرفی شده اند.
علاوه بر این شخصیت علمی و اخلاقی امامان هم گویای آن است که لازم است تا دین از طریق آنان به دست آید. دانش امام علی (ع) و امامان بعدی قابل مقایسه با دیگر صحابه و تابعین نیست؛ بنابراین شیعیان علاوه بر نص، به دانش و شخصیت برجسته امامان نیز استناد کرده و آنان را در مقام امامت و رهبری پذیرفته اند. جایگاه دینی و علمی امامان سبب شده است تا از همان روزهای نخست، ارادت خاصی در میان شیعیان نسبت به آن بزرگواران پدید آید و همین امر سبب شود تا افزون بر ثبت احادیث آنان، زندگینامه ایشان را نیز بنگارند و از روش زندگی آنان نیز درس بگیرند و با بزرگداشت ایشان روی پیروی از آنان تاکید کنند. ثبت زندگینامه آن بزرگواران کار آسانی نبوده و به خصوص درباره امامانی که در تقیه بودهاند کار دشوارتر بوده است. به همین دلیل، گاه حتی در تعیین روز ولادت و وفات آن بزرگواران نیز اختلاف نظرهایی به چشم میخورد.