چندین منشا برای ایجاد سولفید هیدروژن در مخازن گازی ذکر شده است که مهمترین آنها عبارتند از: (1) احیا باکتریایی سولفات (SBR) که در این فرایند، سولفات مورد نیاز می تواند از انیدریت انحلال یافته در آب منفذی، آب تزریق شده در روش ازدیاد برداشت و همچنین از فرایند اکسیداسیون پیریت تحت تاثیر آب تزریق شده به مخزن تامین گردد. این فرایند در مخازن کم عمق و در دمای پایین عمومیت دارد. میزان سولفید هیدروژن تولیدی در نتیجه این فرایند از 5 درصد کمتر می باشد. (2) تجزیه حرارتی مواد آلی سولفوردار که در کروژن و نفت به مقدار اندکی وجود دارد در درجه حرارت بالا (بیش از 175oC) در ایجاد سولفید هیدروژن دخیل است. این فرایند نیز به علت محدودیت مواد آلی سولفور دار نمی تواند مقادیر بیش از 5 درصد سولفیدهیدروژن در مخازن گازی تولید کند. (3) احیا ترموشیمیایی سولفات (TSR) مکانیزم غالب ایجاد سولفید هیدروژن در مخازن گازی عمیق کربناته است که تحت تاثیر واکنش مستقیم انیدریت و گازهای سبک هیدروکربنی در درجه حرارت بیش از 120-140oC، نقش مهمی در تولید و افزایش مقادیر بیش از 10% سولفیدهیدروژن در مخازن گاز دارد. در مخازن گازی کربناته جنوب ایران بویژه در سنگ مخزن دالان تحتانی آثاری از فرایند احیا ترموشیمیایی سولفات دیده می شود که مهمترین این شواهد شامل افزایش درصد نیتروژن، سبکتر شدن ترکیب ایزوتوپی گاز CO2 و سنگینتر شدن ترکیب ایزوتوپی ترکیبات هیدروکربوری در مقایسه با افقهای بالاتر بویژه در مخازن گازی تدفین شده در اعماق بیش از 4 کیلومتر که درجه حرارت بیش از 140 را تحمل نموده اند می باشد.