تجربه ی معنوی-عرفانی، خاستگاه و سرچشمه ی تجربه های هنری موسیقی، ادبیات و دیگر هنرها نیز هست و از این روی، چارچوبه ای است که هم دین و هم هنر را در خود دارد. و همین هاست راز اهمیت فراخواندن و به صحنه آوردن ابن عربی در همه ی جهان امروز؛ چنان که در جهان اسلام نیز، به دلیل سلطه و سیطره ی پاره ای از رویکردها و دیدگاه ها و اندیشه های سلفی در سی ساله ی پایانی سده ی بیستم، به صحنه آوردن ابن عربی و بازگرداندن دوباره ی او از حاشیه به متن، هیچ اهمیت کمتری ندارد. از سوی دیگر، اندیشه ی ابن عربی، چهره ی دیگری از معنویت اسلام و مفهوم جهاد که سخت آن را زشت و تحریف شده فرانموده اند پیش روی خواننده ی غیر مسلمان می نهد.
اهمیت اندیشه ی ابن عربی از این روست که پختگی و پروردگی اندیشه ی اسلامی را در حوزه های گوناگون فقه، الهیات، فلسفه، تصو ف، تفسیر قرآن، علوم حدیث، علوم بلاغت، لغت و… به نمایش می گذارد. از این دیدگاه، بررسی و پژوهش [آموزه ها و اندیشه های] او، چشم اندازی از اندیشه ی اسلامی در سده های ششم و هفتم هجری (یازده و دوازده میلادی) را پیش چشم می گذارد؛ و از دیدگاهی دیگر، شیخ اکبر محیی الدین ابن عربی، پل پیوند و همزه ی وصلی است میان میراث جهانی و میراث اسلامی. و از این دیدگاه، میراث ابن عربی نموداری است از پیوند زنده و خلاق با میراث جهانی روزگار او چه فرهنگ دینی مسیحی و یهودی و چه فرهنگ فکری و فلسفی. نشان این پیوند، شیفتگی ای است که او در بهره گیری از اصطلاحات گوناگون برای بیان مفهومی یگانه از خود نشان می دهد. البته اهمیت ابن عربی به عنوان پل و پیوند، تنها همین نیست که او میراث انسانی روزگار خویش را به خوبی می شناخته و آن ها را در پی ریزی و به پاسازی کاخ برافراشته ی فکری و فلسفی خویش به کار گرفته است، که افزون بر این، به همین اندازه در بازسازی میراث انسانی، از راه اثرگذاری کارا و خلاقش در آن، نقش داشته است.