انجمن روان پزشکی آمریکا اصطلاح عمومی اختلال نارسایی توجه را برای مبتلایان به اختلال کم توجهی و بیش فعالی به کار برده است و سپس آن را به دو صورت با یا بدون بیش فعالی مورد استفاده قرار داده است. انجمن روان پزشکی آمریکا اختلال کم توجهی و بیش فعالی را یک اختلال مزمن و شایع در کودکان معرفی کرده است که با سطح فعالیت نامناسب رشدی، تحمل محرومیت پایین، تکانشگری، رفتارهای کم سازمان یافته، آشفتگی و ناتوانی در حفظ توجه و تمرکز مشخص میشود. نشانههای این اختلال با آسیب در چندین ناحیه از عملکرد آشکار میشود که شامل پیشرفت تحصیلی، سلوک در مدرسه، تقابل والدین و خواهر و برادرها و ارتباطات میشود. چهارمین ویرایش تجدید نظر شده راهنمای تشخیصی و آماری اختلالهای روانی آمریکا (۲۰۰۰) اصطلاح کم توجهی و بیش فعالی را برای این اختلال به کار برده است. امروزه بیشتر متخصصان از این تعریف استفاده کرده و برای شناسایی و تشخیص به آن استناد میکنند. با توجه به این راهنمای تشخیصی، ویژگی اساسی این اختلال، الگوی مداوم بیتوجهی یا بیش فعالی، تکانشگری و یا ترکیبی از این دو ویژگی است که نسبت به افراد عادی که در همان سطح از رشد قرار دارند با فراوانی و شدت بیشتری بروز میکند. (انجمن روان پزشکی آمریکا، ۲۰۰۰)