در حساب وکتاب کربن، که همواره نشانگر خیزش گازهاست، شبهه و دروغی در کار نیست. گازهای گلخانه ای هر سال از سال پیش بیشتر تولید می شود و میزان گستردگی شان هم بیشتر است؛ گازهایی که با حبس گرما برای نسل های آتی، جهانی می سازند داغ تر، سردتر، بارانی تر، تشنه تر، گرسنه تر و خشمگین تر! اگر همچنان با چشم بستن بر فرایند تصاعد گازها، همین جا که هستیم بمانیم و همین راه را ادامه دهیم، تغییر آب وهوا همه ی دنیای مان را زیر و رو خواهد کرد. شهرهای بزرگ مان احتمالا زیر آب خواهند رفت، دریاها تمدن های دیرین مان را خواهند بلعید، و به احتمال خیلی زیاد فرزندان مان بخش های عمده ای از عمرشان را در جنگ و گریز با توفان هایی مهلک و خشکسالی های بی حدومرز خواهند گذرانید… ایستادن در برابر آینده ای این چنین تیره و تار، یا دست کم کاستن از تاریکی و هراس آن، راه هایی نیز دارد. یا باید اجازه دهیم اختلالات اقلیمی همه چیز جهان مان را در هم بریزد، یا تا آنجا که می شود باید همه چیز اقتصادمان را برای گریز از چنین تقدیری در هم بریزیم.