کتاب پایی که جا ماند (یادداشت های روزانه سیدناصر حسینی پور از زندان های مخفی عراق)

تاریخ‏ نگاری رویدادهای برجسته هر دوره و راه یافتن به مرکز ثقل آنها مستلزم بررسی و سنجش رویدادها و بیان ویژگی‏ ها، انگیزه ‏ها و نتیجه‏ های آنهاست که چنین کاری هرگز از تاریخ‏ نویسی خشک رسمی بر نمی‏ آید و حق مطلب ناگفته می ‏ماند. از این جهت هم هست که تاریخ‏ نگاری وقایع انقلاب اسلامی و دفاع مقدس وارد راه‏ های جدیدی شده است که رویکرد منحصر به فرد و جدید آنها به کلی در گذشته بی‏ سابقه است و از قضا آمار بالای فروش آنها هم از رضایت و اقبال مخاطبان از چنین آثاری حکایت می‏‏ کند. کتاب «پایی که جا ماند» که یادداشت های روزانه سید ناصر حسینی پور در اردوگاه ها و زندان های مخفی عراق است یکی از شاخص ‏ترین آثاری است که شرح روزهای سخت اسارت در دست صدامیان و بعثیان عراقی را با متدی نو و اثرگذار در عهده دارد. مولف این کتاب را از روی ۲۳ برگه ‏ای یادداشت برداری کرده است که آنها را در دوران اسارت مخفیانه روی کاغذهای سیگار نوشته بوده، در عصای خود پنهان کرده تا به دست زندانبان ها نیفتد و بالاخره توانسته آنها را با خود به ایران بیاورد. حسینی ‏پور مورخی است که در عین حال هنرمند هم هست. او در این اثر نوعی گزارشی داستانی از تاریخ اسارت به دست می‏ دهد که تنها به وصف ظاهر اشتغال ندارد بلکه موشکافی‏ های روانی و بررسی انگیزه‏ های درونی و دریافت ریشه های هر رویداد را در نظر قرار داده و مخاطب را با کنه حوادث آشنا می‏ کند. خوانندگان با مطالعه این کتاب در سیری درونی به سرشت و وجدان راوی راه می‏ یابند و از راه همدلی و الهام درونی درمی ‏یابند که چه اندیشه و تصوری بر نویسنده در دوران اسارت چیره بوده است.