هدف این کتاب؛ مفهوم سازی اصطلاح «حضور» بر مبنای ارائه مدلی با اساس و پایه ای تجربی و در عین حال، ارائه نظریه رابطه بر حضور درمانی و همچنین رویکردهای عملی و تجربه ای در جهت پرورش حضور می باشد. طبق بررسی های پژوهشی انجام شده، حضور درمانی شرطی ضروری و اساسی، برای رابطه درمانی خوب و همچنین اتحاد کاری خوب است؛ علاوه بر این توضیحاتی راجع به مفید بودن موضع حضور درمانی در خصوص درک مراجع، و پاسخگویی به وی ارائه می دهیم.
حضور درمانی نه تنها به لحاظ درمانی برای مراجع و رابطه درمانی مفید است، بلکه همچنین برای درمانگرها نیز سالم بوده و باعث ارتقای رشدی ایشان میشود. تمرین حضور برای درمانگر، روشی است تا دغدغههای مربوط به درک درد و تجربه مراجع را رها کند. از این منظر، تعهد نسبت به حضور، میتواند منجر به حفظ انرژی و سیر مثبت تجربه توسط درمانگر شده و بدین ترتیب مانع فرسودگی ایشان گردد. درمانگرها به واسطه احساس نشاط، سرزندگی خود، احساس سلامت و ارتباط درونی را حفظ نموده و این امر منجر به بهبودی بیشتر، فرسودگی کمتر، مراقبت بیشتر، بهبود روابط بین فردی، کاهش اضطراب و افزایش نشاط و سرزندگی میگردد.