سبد خرید شما خالی است.
از صوفیای نقل کرده اند: «گمان می بری در راه بغدادی، حال آنکه به سمرقند میروی». ما در زندگی راه هایی را می پیماییم که دروغ هایمان مشخص کرده اند و فقط به رنج می انجامند. وقتی رنجمان طاقت فرسا و جانکاه می شود، نیازمند کسی می شویم که در دیدن دروغ هایی که باور کرده ایم و دروغ هایی که به خودمان می گوییم، ما را یاری دهد. چون، تنها با دیدن این دروغ هاست که با حقایق زندگی مان مواجه می شویم و به راه حقیقت باز می گردیم؛ و چون، دروغ های ما بیمارمان و مواجهه با حقایق درمانمان می کنند. این کار مستلزم وجود کسی است که ما را در دیدن آن دروغ ها و تحمل دردی که پنهان کرده اند، یاری دهد و هنگام فرو افتادن در حقایقی که از آنها اجتناب می کنیم، دستمان را بگیرد.