«بازی کودکان؛ تشخیص و ارزیابی» نوشته کارن گیتلین وینر، آلیس ساندگراند و چارلز شافر است که دکتر الهه محمد اسماعیل و امیر رحمانی رسا آن را ترجمه کرده اند. بازی کودکانه قدمتی به درازای تاریخ بشر دارد. یافته های باستان شناختی حاکی از آنند که هر تمدنی، وسایل بازی مورد نیاز آنها را فراهم آورده است. توجه عاشقانه به کودکان با استفاده از وسایل بازی نشان می دهد که انسان ها راه برقراری ارتباط با کودک و درک نحوه تفکر او را در بازی با او یافته اند. با آغاز قرن بیستم نگرش ها نسبت به بازی شروع به تغییر کردند و به عنوان یک فعالیت معنادار مورد بررسی قرار گرفت. به نظر برخی، بازی نوعی فعالیت برای آمادگی و پذیرش نقش های مورد نیاز برای آینده بود، دیگران نیز آن را بازسازی صحنه هایی که اجدادشان به وجود آورده بودند و نیز وسیله ای برای آشکار کردن زندگی درونی کودک می پنداشتند. در دنیای مدرن، روانشناسان از بازی برای درمان و روانکاوی استفاده کردند و این روش با روش های پزشکی دیگر وارد رقابت شد.