سبد خرید شما خالی است.
بسیاری از استادان دانشگاه سخنرانی هایی با عنوان "آخرین سخرانی" ارائه می کنند. از استادان خواسته می شود به مرگ خود بیندیشند و در مورد آنچه برایشان بیشترین اهمیت را دارد تعمق کنند و هنگامی که آنان سخن می گویند، شنوندگان ناگریز یک سؤال را در سر می پرورانند: اگر می دانستیم این آخرین فرصتمان است، چه خردی را به دنیا منتقل می کردیم؟ اگر فردا از دنیا برویم، می خواستیم چه میراثی را به جا بگذاریم؟» در قسمتی از کتاب می خوانیم: «در آن اتاق انتظار کامپیوتر لپ تاپم همراهم بود و تحت تأثیر آن تجلی، به سرعت برای گردانندگان سخنرانی ایمیل زدم. به آنان گفتم سرانجام موضوعی برای سخنرانی ام در نظر گرفته ام... نوشتم: به خاطر تأخیرم معذرت می خواهم. بیایید آن را دستیابی به رؤیاهای کودکی بنامیم.