آغاز مناقشات بین کشورهای ایران و عراق به سال ۱۹۳۱م (۱۳۱۰ش) بر می گردد. در این سال دولت عراق که تحت الحمایه انگلستان بود، با ارسال چندین یادداشت اعتراض آمیز به دولت ایران، مأموران گمرک و نیروی دریایی ایران را متهم به نادیده گرفتن مقررات سازمان بندر بصره و تجاوز به حق حاکمیت عراق در آب های اروند رود کرد و در سال ۱۹۳۴م (۱۳۱۳ش)، به منظور جلوگیری از اعمال حاکمیت ایران بر اروند رود به جامعه ملل شکایت کرد.
در ۱۹۳۷م (۱۳۱۶ش)، طی قراردادی حق کشتیرانی در سراسر اروند به استثنای پنج کیلومتر از آب های آبادان تا تالوگ به دولت عراق واگذار شد. قرارداد مذکور در چارچوب اهداف راهبردی بریتانیا به ایران تحمیل گردید و در چنین شرایطی روابط دو کشور رو به تیرگی نهاد.
در ۱۹۶۹م (۱۳۴۸ش)، عراق اروند رود را جزء لاینفک کشور خود نامید و از ایران خواست پرچم های خود را از کشتی ها پایین آورد. طی این اظهارات، ایران عهد نامه مرزی قبلی را ملغی اعلام کرد و تمایل خود را به انعقاد قراردادی مبتنی بر خط تالوگ اعلام نمود. این رویداد دو کشور را تا آستانه برخورد نظامی پیش برد، تا اینکه با میانجی گری هواری بومدین، رئیس جمهور الجزایر در جریان اجلاس سران اوپک در الجزیره دو کشور به توافقاتی برای حل اختلافات دست یافتند و خط تالوگ را به عنوان خط مرزی پذیرفتند. انعقاد قرارداد ۱۹۷۵م (۱۳۵۳ ش) الجزایر در ظاهر باعث پایان اختلافات مرزی و روابطی بهتر شد، اما آرامش نسبی با وقوع انقلاب اسلامی در ایران پایان یافت.