بازی درمانی، اثری جامع و درسنامه بسیار سودمندی است که به زبان فارسی تألیف شده. مولف با قلمی روان و روشن، مبانی نظری بازی، رویکردهای مختلف روان شناختی و روش های بازی درمانی مبتنی بر هر رویکرد را با ذکر مثال و نمونه توضیح می دهد. ذکر موارد اختلال و بازی های مناسب آن، طراحی اتاق بازی درمانی، کاربردهای آموزشی و بالینی، مشارکت والدین، بازی درمانی گروهی و ... از جمله مباحثی است که در این کتاب به تفصیل مورد بررسی قرار گرفته است.
چنس (۱۹۷۹) این گونه اظهار داشت: «بازی همانند عشق است؛ هر کسی میداند آن چیست، لیکن هیچ کس نمیتواند آن را تعریف کند.» اینکه یک فعالیت بازی تلقی شود یا نه، ممکن است به وضعیت ذهنی افرادی که آن را انجام میدهند بستگی داشته باشد. با آن که تعاریف مبهم هستند، بروفن برنر (۱۹۷۹) تلاش کرد تا بازی را توصیف کند. او بازی را این گونه تعریف کرد: فعالیتی ذاتی و طبیعی است و اغلب به خاطر خودش انجام میشود تا آنکه وسیلهای برای رسیدن به چیزی دیگر باشد؛ یعنی به گونهای اختیاری و خودانگیخته و حالتی لذت بخش را در بر دارد. مجموعهی وسیعی از تحقیقات وجود دارد که به انواع گوناگون بازی استناد میکنند؛ یعنی بازیهایی که کودکان همزمان با بزرگتر و بالغ شدن بدان میپردازند. لیندر (۱۹۹۰) به استفاده از بازی به عنوان وسیلهای برای ارزیابی رشد و تحول کودکان کم سن علاقهمند بود و شش طبقه بازی را مشخص نمود.