روان شناسی فیزیولوژیک یکی از شاخه های روان شناسی است. علم روان شناسی همچون دیگر شاخه های معرفت ریشه در کنجکاوی ها و نیازمندی های آدمی دارد. روان شناسی فیزیولوژیک که امروزه به عنوان یکی از شاخه های روان شناسی در دانشگاه ها تدریس می شود خود به مثابه رویکردی زیستی به موضوع های روان شناسی قلمداد می گردد که حیطه ای بسیار پیشرو و کارآمد است. روان شناسی فیزیولوژیک به مدد پژوهش هاو یافته های تحقیقاتی سعی بر آن دارد تا به شماری از پرسش های کاربردی و بنیادی پاسخ دهد. بررسی مفاهیم و پدیده هایی همچون افسردگی، اسکیزوفرنی، هیجان، حافظه، یادگیری، رفتار جنسی و گفتار یا اختلال هایی همچون بی خوابی، پرخوری، ناخوانی، نانویسی، کنش پریشی ها و ادراک پریشی ها در سطح زیستی و عصبی٬ و بررسی ارتباط ذهن و مغز به عنوان یک پرسش بنیادی مورد نظر روان شناسان فیزیولوژیک یا عصب روان شناسان بوده و همواره با تکیه بر ابزارها و شیوه های پیشرفته و کارآمد به یافته هایی بس شگرف دست می یابند. چگونگی کارکرد مغز و دیگر عناصر سیستم عصبی و درون ریز با توجه به کالبد شناسی اندام های مختلف دستگاه عصبی و غددی، محور اصلی پژوهش های روان شناسی فیزیولوژیک و عصب روانشناسی است.