کتاب رنسانس اقتصادی آلمان

شعار هماهنگ تمامی شرکتهای آلمانی در سال های ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۰ این بود: «ما هیچ وقت ارزان نیستیم!» افرادی که در سال ۲۰۰۰ اقتصاد آلمان را مطالعه می کردند، به مدیران ارشد اقتصادی این کشور اعلام کردند که آلمان در برابر نیروی کارآفرینی سیلیکون ولی هیچ حرفی برای گفتن ندارد و در فرایند توسعه اینترنت و تکنولوژی برخط، تماشاگر است. لذا توصیه نظریه پردازان این بود که آلمان باید حوزه تولید را رها کند و به جای راهبرد ابلهانه و نابهنگام تاکید بر کیفیت، که به دلیل حقوق بالای کارگران آلمانی در مقایسه با کارگران چینی بسیار برای این کشور گران تمام می شد، عاقلانه تر است که امور تولید را به چین برون سپاری نماید. عجیب و باورنکردنی است؛ اما به دلیل پافشاری دولتمردان آلمانی بر استراتژی تاکید بر کیفیت و برندسازی، این کشور تا همین پانزده سال پیش نیز یک اقتصاد رو به اضمحلال به شمار می رفت و با نرخ بیکاری ۱۲ درصدی، مالیات ۳۷ درصدی، نرخ رشد جمعیت منفی و معضلات بسیار دیگر دست و پنجه نرم می کرد. اما کمتر از یک دهه بعد و در سال ۲۰۱۲ نشانه هایی از شکوفایی اقتصادی در تولید ناخالص ملی این کشور بروز کرد و بیکاری در مناطق صنعتی آلمان به صفر رسید. دلیل این امر واضح است: آلمانی ها با پشتکار، صبر، انتخاب استراتژی درست و تعهد به برنامه های ریاضت اقتصادی صحیحی که دولتمردان برایشان ترسیم کرده بودند، توانستند مردم دنیا را متقاعد کنند که خریدن جنس باکیفیت واقعا ارزشش را دارد! حتی اگر شما آن کالا را با چند برابر قیمت کالای مشابه چینی بخرید! بخش مهمی از افتخار این تحول، متعلق به برندهایی مانند دایملر، بی ام و، آئودی، بوش، زیمنس، نیوه آ، سپ، دی اچ ال، آدیداس و... است که همگی در حوزه تخصصی خود جزو با ارزش ترین و محبوب ترین برندها شناخته می شوند و باکیفیت ترین محصولات و خدمات را به دنیا عرضه کرده اند.