نقد قوه ی حکم در «سه گانی» (تریلوژی ) نقدی کانت اثری است که نقش میانجی و پیونددهنده ی دو اثر دیگر، یعنی نقد عقل محض و نقد عقل عملی را برعهده دارد و گذار از فلسفه ی نظری به فلسفه اخلاق را عملی می کند. کانت همان گونه که برای عقل محض و عقل عملی اصولی پیشین جست وجو می کرد برای قوه ی حکم نیز، که قوه ای است مربوط به احساس لذت و الم، در جست وجوی مبانی پیشین برآمد و کوشید فلسفه ای پیشین از ذوق برپا کند. مبنا یا اصل بنیادی نهفته در شالوده ی قوه ی حکم غایت مندی طبیعت است. این غایت مندی به دو صورت ممکن است، یا صوری و ذهنی یا واقعی و عینی. حکم به غایت مندی صورت یک عین بدون آن که هیچ غایت معینی برای آن قائل شویم حکم زیباشناختی است و اگر غایت معینی برای آن درنظر بگیریم حکم غایت شناختی است. بر همین مبنا، نقد قوه ی حکم نیز به دو بخش اصلی تقسیم می شود: در بخش اول فلسفه ی ذوق (مبحث زیبا و والا) و در بخش دوم غایت شناسی و غایت شناسی طبیعت بررسی می شود و بدین گونه سرانجام تأمل درباره ی زیبایی و نظم، زیباشناسی و غایت شناسی، در یک کل واحد، به هم پیوند می یابد. درک ساختار جامع فلسفه ی نقادی کانت بدون درک مباحث این اثر، که به گفته ی کاسیرر «بیش از هر اثر دیگری عصب زمانه ی خود را تحریک کرده است» میسر نیست.