نگاه به تربیت در جوامع و مکاتب مختلف متفاوت بوده و برداشتهای گوناگونی نسبت به آن صورت میگیرد. این تفاوت در نگاه، به نوعی چشمانداز تربیتی و مسیر تعلیم و تربیت هر کشور را تعیین خواهد کرد. کشور ایران که منابع وحیانی و احادیث ائمه (ع) را مبنای تعلیم و تربیت خود قرار داده است، تربیت را با توجه به این موضوع تفسیر میکند. امام خمینی (ره) (۱۳۶۱) در مورد تربیت میفرماید: انسان مراتب سیرش از طبیعت است تا مافوق طبیعت، تا برسد به آنجایی که مقام الوهیت است؛ سیر از طبیعت تا رسیدن به مقامی که غیر از خدا هیچ نبیند؛ این موجود قابلیت این را دارد که از طبیعت سیر بکند و تمام معنویتها را در خودش با تربیت صحیح ایجاد بکند و برسد به مقامی که حتی فوق مقام ملائکه الله باشد… انسان موجودی ست که خدای تبارک و تعالی او را خلق کرده است برای اینکه همه جهاتی که در عالم هست، در انسان هست؛ منتها به طور قوه است، به طور استعداد است؛ و این استعدادها باید فعلیت و تحقق پیدا کند. (امام خمینی، ۱۳۶۱)
در تعلیم و تربیت اسلامی مفهوم واژه تربیت بر پرورش دادن استعدادهای انسانی یعنی فراهم کردن زمینه رشد استعدادهای آدمی دلالت میکند…