کتاب ملت عشق

خیلی وقت پیش بود. به دلم افتاد رمانی بنویسم. ملت عشق. جرئت نکردم بنویسمش. زبانم لال شد، نوک قلمم کور. کفش آهنی پایم کردم. دنیا را گشتم. آدم هایی شناختم، قصه هایی جمع کردم. چندین بهار از آن زمان گذشته. کفش های آهنی سوراخ شده؛ من اما هنوز خامم، هنوز هم در عشق همچو کودکان ناشی...

مولانا خودش را خاموش می نامید؛ یعنی ساکت. هیچ به این موضوع اندیشیده ای که شاعری، آن هم شاعری که آوازه اش عالمگیر شده، انسانی که کار و بارش، هستی اش، چیستی اش، حتی هوایی که تنفس می کند چیزی نیست جز کلمه ها و امضایش را پای بیش از پنجاه هزار بیت پرمعنا گذاشته چطور می شود که خودش را خاموش بنامد؟

کائنات هم مثل ما قلبی نازنین و قلبش تپشی منظم دارد. سال هاست به هر جا پا گذاشته ام آن صدا را شنیده ام. هر انسانی را جواهری پنهان و امانت پروردگار دانسته ام و به گفته هایش گوش سپرده ام. شنیدن را دوست دارم؛ جمله ها و کلمه ها و حرف ها را... اما چیزی که وادارم کرد این کتاب را بنویسم سکوت محض بود.

اغلب مفسران مثنوی بر این نکته تأکید می کنند که این اثرِ جاودان با حرف ب شروع شده است. نخستین کلمه اش بشنو! است. یعنی می گویی تصادفی است شاعری که تخلصش خاموش بوده ارزشمندترین اثرش را با بشنو شروع می کند؟ راستی، خاموشی را می شود شنید؟

همة بخش های این رمان نیز با همان حرف بی صدا شروع می شود. نپرس چرا؟ خواهش می کنم. جوابش را تو پیدا کن و برای خودت نگه دار.

چون در این راه ها چنان حقیقت هایی هست که حتی هنگام روایتشان هم باید به مثابه راز بمانند.