اولین مرحله ی برنامه ریزی درمان تعیین کردن هدف های درمان است که متخصص بالینی امیدوار است بعد از کار کردن با درمان جو به آن ها دست یابد. این هدف ها از هدف های کوتاه مدت تا بلند مدت گسترش دارند. هدف های کوتاه مدت تغییر دادن رفتار، تفکر و هیجان های درمان جو، اما نه بازسازی اساسی شخصیت را شامل می شوند. هدف های بلند مدت، تغییرات اساسی و عمیق تر در شخصیت و روابط درمان جو را شامل می شوند.
در بسیاری از مردم، مصرف الکل به روشی برای کمک به تحمل مشکلات زندگی و تمدد اعصاب تبدیل شده است؛ زیرا آثار روانی و فیزیکی مثبت و کوتاه مدت دارد و علاوه بر آن، انتظارات مثبت از آثار آن در ذهن افراد بعضی جوامع رشد کرده و تثبیت شده است، اما به علت در دسترس بودن، بسیاری از مردم در مصرف آن زیاده روی میکنند؛ تا جایی که الکل هم در سلامت فیزیکی و هم در سلامت روانی آنها تأثیر منفی میگذارد. با افزایش مصرف، تحمل بدن در مقابل الکل بیشتر میشود و فرد برای رسیدن به اثر قبلی، به اجبار باید مقدار بیشتری الکل بنوشد. در بلند مدت مصرف زیاده از حد الکل باعث میشود که در صورت نرسیدن الکل به بدن، سندروم پرهیز به وجود آید. سندروم پرهیز از الکل عبارت است از مجموعه سمپتومهایی مثل بیقراری، دشواری در به خواب رفتن، اضطراب و افسردگی، لرزش ماهیچهها و افزایش فشار خون و دمای بدن. بعد از چند سال، افراط شدید در نوشیدن الکل، ممکن است فرد به دلیریوم ترمنز (delirium tremens) یا (DT) مبتلا شود. این عارضه زمانی روی میدهد که سطح الکل در خون فرد ناگهان کاهش مییابد. در این حالت، فرد به دلیریوم دچار میشود، هالوسینیشنهای آزاردهنده تجربه میکند و ماهیچههایش لرزش پیدا میکنند.