یکی از شیوه های نثر فارسی، نثر موزون یا مسجع است که دو جلوه دارد: یکی نثر موزون مرسل که در آثار خواجه عبدالله انصاری دیده می شود و دیگری نثر موزون فنی که در مقامات حمیدی دیده می شود.
نثر فارسی داستان مفصلی دارد که واقعاً بیان کامل آن در صفحات محدود یک کتاب درسی مشکل است. تکیه عمده در بررسی ما بر مفهوم سبک دوره است و از این رو تا حد زیادی به تاریخ ادبیات ناظر است. دوره های سبکی را از چند دیدگاه می توان بررسی کرد:
مثلاً از دیدگاه تاریخی، یعنی بر حسب توالی قرون، از این دیدگاه، دوره های سبکی عبارتند از:
1- نثر مرسل (معادل سبک خراسانی)، قرون سوم و چهارم و نیمه اول قرن پنجم.
2- نثر بینابین، اواخر قرن پنجم و اوایل قرن ششم
3- نثر فنی، در قرن ششم
4- نثر مصنوع یا صنعتی در قرن هفتم
5- نثر صنعتی و نثر ساده در قرن هشتم
6- نثر ساده در قرن نهم تا اوایل قرن دهم
7- نثر ساده معیوب از قرن دهم تا میانه قرن دوازدهم
8- نثر قائم مقام و تجدید حیات (نثر دوره قاجار) این نثر ساده و خوب است
9- نثر مردمی دوره مشروطه (نثر روزنامه)
10- نثر جدید (نثر رمان و دانشگاهی)