ماده 1 قانون کار 1337 : « کارگر از لحاظ این قانون کسی است که به هر عنوان به دستور کارفرما و در مقابل دریافت حقوق یا مزد کار می کند.»
حقوقدانانى که متمایل به فلسفه فردى و آزادگرا بودند، حقوق کار را، در میان عقود اصطلاحا معین، مجموعه اى از قواعد حاکم بر قرارداد کار مى دانستند که در آن کارگر متعهد انجام کار و کارفرما متعهد پرداخت مزد باشد.
به عبارت بهتر، حقوق کار عبارت از قواعد حاکم بر مجموعه روابط حقوقى مرتبط با کار مزدبگیرى است.
قدیمى ترین تعریف، مربوط به پل دوران مى باشد که حقوق کار را عبارت از مقررات حاکم بر روابط حقوقى مى داند که ناشى از انجام کار به وسیله کارگر، تابع به حساب دیگرى باشد.
مشروطیت ایران نخستین نقطه عطف تاریخ تحو ل فکرى در ایران به شمار مى رود که در آن نظام جدید سیاسى پایه ریزى شد و حقوق اساسى ملت به ثبت رسید. این نهضت دستاورد ویژه اى را در خصوص حقوق اساسى کار به همراه نداشت، زیرا مسائل کار به صورت امروزى به طرز حاد و جدى نمى توانست مطرح باشد.