کتاب سنگر و قمقمه های خالی

و هوالحی

با کمال شعف به اطلاع دوستان و آشنایان

می رساند که بهرام صادقی زنده است.

بله، زنده و حی و حاضر، همان طور که بود: بلند و باریک و با چشم های مهربان؛ اما زهرخندی بر لب. اصلاً شوخی کرده است، با همه ی ما. مگر از پس ۱۳۴۶ حتی از همان ۴۰، سال چاپ ملکوت، همین کارها را نمی کرد، با تو، یا با هر کس؟ پیغام می گذاشت که:حتماً حتماً ببینمت، کار واجبی است.

روز و ساعت و حتی جای دقیق وعده را هم متذکر شده بود: همان میز که سه کنج طرف راست فیروز است.

بعد هم نمی آمد، یک هفته ای هیچ جا نمی آمد، گاهی حتی ماهی هیچ کس نمی دیدش، به هرجا هم که سر می زدیم، بی فایده بود. بالاخره روزی در جایی پیدایش می شد.       می خندید. گاهی حتی سر چهارراهی و به ناگهان درنگی می کرد، چیزی یادش آمده بود، می گفت: دو دقیقه همین جا باش، برمی گردم.

از خم کوچه که رد می شد، باز برمی گشت:جایی نروی،ها!

نمی آمد، می دانستیم که نمی آید، اما می ایستادیم، آنقدر که به قول خودش در سراسر حادثه.  

برگرفته از: یادی از بهرام صادقی باغ در باغ

(مجموعه ی مقالات) هوشنگ گلشیری

• چشم هایش ~بزرگ علوی
• نور زمستانی ~امید رضائی
• من او ~رضا امیرخانی
• بی آتشی ~امید رضائی
• بار دیگر شهری که دوست می داشتم ~نادر ابراهیمی
• موارد بیشتر (22915)

• بازآفرینی واقعیت: مجموعه 27 قصه از 27 نویسنده معاصر ایران ~صادق هدایت، بزرگ علوی، صادق چوبک، محمود اعتمادزاده، عبدالرحیم احمدی، سیمین دانشور، جلال آل احمد، ابراهیم گلستان، بهرام صادقی، تقی مدرسی، غلامحسین ساعدی، جمال میرصادقی، اسلام کاظمیه، فریدون تنکابنی، مهشید امیرشاهی، نادر ابراهیمی، هوشنگ گلشیری، احمد محمود، ناصر تقوایی، محمود دولت آبادی، امین فقیری، جواد مجابی، احمد مسعودی، رضا دانشور، اسماعیل فصیح، امیرحسین روحی، منوچهر صفا
• ملکوت ~بهرام صادقی