کتاب حاء. سین. نون

رمان، روایتی است از زندگانی امام حسن مجتبی (ع)، در بستر زمانی شهادت حضرت امیر و آغاز خلافت امام تا شهادت ایشان. و محوریت موضوع صلح. شجاعی در این رمان با رفت و برگشت های راوی میان دو جبهه امام و معاویه و بازسازی و بازیابی اهداف و افکار و شخصیت معاویه، تصویری جدید از صلح امام به مخاطب ارائه می دهد. نویسنده که آغاز کتاب آورده است: و خداوند را آیه ای است، که نازل شد به آغوش پیامبر: حاء. سین. نون. ذِکرُ رحمَتِ رَبکَ عَبدَه مُجتَبی با تاکید بر پر رمز و رازی شخصیت حضرت و رفتارشان در برابر مکر معاویه، تلاش می کند تا کمی از اسرار نهان انتخاب های امام را برای خواننده تصویر کند. فصل چهارم رمان با نام میم چنین آغاز شد: ۴. میم که اگر جز این راه پیش گیری، بینمان خدا حکم فرماید و هو خیر الحاکمین. والسلام. خیرۀ معاویه می شوم: شنیدی چه خواندم یا سیر آسمان ها میکنی؟ معاویه خودش را یله می کند: شنیدم عتبه! شنیدم تکرار حکایت همیشگی، باز هم خدا و بهشت و جهنم و عذاب و افسانه هزار بارۀ خاندان محمد. به خدای خودشان سوگند، مانده ام که این جماعت به چه ایمان آورده اند؟ پدران و اجدادمان، جان کندند تا مردم به بتی که می دیدند مؤمن شوند؛ چه سِحری است در کار محمد که پیروانش برای خدای ندیده جان می دهند؟ مانده ام ولله! سه چهار خرمای دهانم را می بلعم: چه غصه ها می خورد خلیفه مسلمین عالم! می خندم: از پی همان دین است که تو بر مسندی و عیش و عشرتمان مهیا و میان بیت المال غوطه ور و معاویه ناگاه برمی خیزد و مقابلم می ایستد، تند و عصبانی: تو را به لات و عزی سوگند که انقدر احمق نباش عتبه! کوری یا نمیخواهی ببینی؟ کری یا دوست نداری بشنوی؟ معاویه راه میرود و صدایش حالا به فریاد: ابوبکر خلیفه بود، روزگار را حرام کرد بر خودش و رعیتش، مُرد و نامش هم با خودش زیر خاک رفت. عمَر هم، ده سال بر گرده مردم سوار بود، او هم مُرد و نامش هم با خودش دفن شد متعجب نگاهش می کنم. می فهمد که منتظر ادامه ام. اما محمد انگار خسته، خودش را رها میکند روی تخت: سالهاست که مرده اما نامش را تا کنار نام خدا بالا برد آه بلندی می کشد: عجب همتی داشتی محمد! که اکنون هر روز بر سر مأذنه ها، نامت را بعد الله فریاد می زنند. برایش قدری شراب می ریزم: گلو تازه کن که شراب خرمای حجاز است. حکم نوشدارو دارد، بر مرده بریزی جان می گیرد خودم هم جامی برمی دارم: خودت را خسته چه لاطائلاتی می کنی معاویه! اصلاً روزی هزار بار بر سر مأذنه ها نامش را فریاد کنند، اصلاً بگو پیش از نام خدا بخوانند، من و تو را چه زیانی می رسد؟ به ازای هر اذان که سکه ای از خزانه شام کم نمی شود یا کنیزی از آغوشمان یا بلادی از حکمرانیمان یا چه میدانم، ضرری نمیکنیم از دین محمد. جام را یکنفس مینوشم: البته که برای ما یکسر سود بوده این حکایت. معاویه خلط دهانش را جایی کنار تخت می اندازد: یا تو پسر ابوسفیان نیستی یا من؛ که انقدر نمی فهمی و اسباب حماقت علم میکنی خودش را نزدیکترم می کشاند و شمرده شمرده: همانی که نامش را بعد از نام خدا بر سر مأذنه ها می خوانند؛ داغ ابناء الطلقاء بر پیشانیمان زده ابله. می فهمی؟ یعنی تا همیشه ای که نام او در تاریخ میماند، کنارش ننگ فرزندان امیه هم میدرخشد چشمانش را می بندد: ابناء الطلقاء نامه را که همچنان در دست داشتم، مقابلش می گذارم: برای تاریخ وقت بسیار داریم، عجالتاً برای این غائله تدبیر کنیم. معاویه میخندد، بلند، قهقهه می زند: باید به شکرانه این سرور، با همه کنیزان شام بخوابم احمق! تاریخ و این غائله، اینجا به هم می رسند! کجایی محمد که ببینی، آن قمار که تاسش را تو انداختی به ابتدا، من برنده ام. متعجبم، اما معاویه هنوز می خندد: بازی باخته را به برد بدل می کنم عتبه! آزاد شده ای در برابر آزادشده نمی گذارم تاریخ با یک الطلقاء بماند کفه را برابر می کنم کجایی محمد برمی خیزد، تند و پرشتاب: کاتب بیاید و آن دو پیک حسن را هم خبر کن. بسر و مغیره هم حاضر باشند. دربانان را، اوامر امیر می گویم و باز می گردم، همچنان متحیر که معاویه چه خواهد نوشت برای روزگار شام. نگاهم با نگاهش گره می خورد.

• چشم هایش ~بزرگ علوی
• نور زمستانی ~امید رضائی
• سمفونی مردگان ~عباس معروفی
• من او ~رضا امیرخانی
• بی آتشی ~امید رضائی
• موارد بیشتر (30199)

• فصل شیدایی لیلاها ~سیدعلی شجاعی
• احتیاط! خطر حمله موش ها و دیگران... ~سیدعلی شجاعی، نازنین عباسی(تصویرگر)، نرگس زیانی(گرافیست)
• حاء. سین. نون ~سیدعلی شجاعی
• هیچ طوفانی راهش را عوض نمی کند ~سیدعلی شجاعی، سارا میاری(تصویرگر)، نرگس زیانی(گرافیست)
• یک استکان چای تلخ ~سیدعلی شجاعی