این کتاب شامل دو بخش اصلی نظریه و عمل است. در بخش نظریه، درباره مبانی ژانر فانتاستیک/ وهمناک در حوزه های مختلف ازجمله فلسفه، روانکاوی و البته ادبیات بحث می شود. سپس کاربرد فانتاستیک در حوزه روانکاوی و در آثار «ینتیش»، «لاکان»، «سیکسسوا» و در مقاله شگرف بررسی می شود و همچنین تعبیر روانکاوانه «فروید» از داستان «مرد شنی» اثر «هوفمان» نیز ارزیابی می شود. در پایان، به تفضیل رویکرد ساختاری وهمناک که «تودورف» طرح کرده است، بررسی می شود و ژانر وهمناک به شگرف، شگفت و تمثیل و انواع فرعی تر تقسیم می شود. در بخش عمل، اصول فانتاستیک در گزیده آثار ادبیات فارسی بررسی می شود. نخست برخی از حکایات باب های ششم تا دهم کتاب فرج بعد از شدت تحلیل می شود و در ادامه پیشنهاد داده می شود در بررسی این نوع داستان ها به جای فانتاستیک، از واژه «کرامات» استفاده شود. بخش دوم کتاب با تلقی داستان های سوره کهف به منزله نوعی ادبیات عجیب یا معجزات به پایان می آید.