سبد خرید شما خالی است.
لیوتار با ساختن یا پرداختن به استعاره هایی مانند متعالی، تمایز، نماد و حادثه… امکانات متعددی را در اختیار متفکر انتقادی قرار می دهد تا در تحلیل اش از مدرنیته آن ها را به کار گیرد. موضوع فرار به سوی نوعی مدینه فاضله پست مدرن در میان نیست، بلکه، وی استدلال می کند که وظیفه منتقد بازنویسی بی پایان مدرنیته است تا از این رهگذر یعنی «بدگمانی نسبت به کلان روایت ها» بتواند لحظه هایی را در معرض دید قرار دهد که ژانرهای گفتمانی سازنده کلان روایت ها را در معرض سؤال قرار داده و امکان تغییر فراهم آید.