جذب: همان طور که در شکلهای ۲۶ و ۷-۲ نشان داده شده است، مولکولهای خاصی همانند بخار آب، دی اکسید کربن و ازن، جذب کنندههای خیلی خوبی برای تابش خورشیدی محسوب میشوند؛ به طوری که مقداری از انرژی نور خورشید به وسیله فرآیند جذب به انرژی گرمایی تبدیل و دوباره در طول موجهای بلندتر گسیل میشود. ازن جذب کننده خیلی قوی در منطقه ماورای بنفش است؛ بنابراین از ما در مقابل تابشهای مضری که میتوانند عامل سرطان پوست بوده و یا به شبکیه چشم آسیب برسانند محافظت میکند و این دلیل نگرانیها درباره تقلیل لایه ازن استراتوسفری به وسیله کلروفلوروکربن هاست که حفره ازن نامیده میشود. همچنین بعضی از اتمها و مولکولها ممکن است به طور انتخابی تابش را در طول موجهای خاصی جذب و دوباره آن را در همان طول موجها اما در همۀ جهات منتشر کنند؛ بنابراین شدت این اجزای طیفی در پرتو مستقیم به طور قابل ملاحظهای کاهش یافته و در نتیجه توزیع طیفی نور خورشید رسیده به سطح زمین را تغییر میدهد. بخش عظیمی از انرژی پرتو خورشید به ویژه در منطقه مرئی از ۴۰۰ تا ۷۰۰ نانومتر با کاهش ناچیزی از اتمسفر عبور میکند. تلفات فرآیند پخش هم با افزایش زاویه زنیت خورشید و هم با کاهش طول موج افزایش مییابد. به علاوه، اکسیژن و ازن جذب کنندههای خیلی قوی در طول موجهای کوتاهتر تابش ماورای بنفش هستند. در نواحی مادون قرمز، نزدیک مادون قرمز میانی و مادون قرمز حرارتی، مهمترین جذب کنندهها بخار آب و دی اکسید کربن هستند. بعضی پنجرههای مفید در مادون قرمز نزدیک در طول موجهای بین ۱ تا ۱/۲ و ۱/۶ میکرومتر و همچنین در مادون قرمز میانی بین ۳/۵ تا ۴/۱ قرار دارند. در مادون قرمز حرارتی، پنجره وسیعی بین ۸ تا ۱۲/۵ میکرومتر به استثنای باند جذبی اکسیژن در ۹ میکرومتر وجود دارد. باندهای طول موجی که در آنها سنجندههای مختلف دادهها را ثبت میکنند، به طور عمدی انتخاب شده تا در نواحی با حداقل جذب اتمسفری و به عبارت دیگر در بخشهای پنجرههای اتمسفری قرار گیرند.