اساس این فرضیه بر این است که کربورهای فلزی تشکیل شده در اعماق زمین در اثر تماس با آبهایی که در زمین نفوذ مینماید، ابتدا ایجاد هیدروکربورهای استیلنی با رشته زنجیر کوتاه میکند، سپس هیدروکربورهای حاصل در اثر تراکم و پلیمریزه شدن ایجاد ترکیبات پیچیده و کمپلکسی را مینماید که اغلب آنها اشباع شده است.
یادآور میشویم که در اعماق زمین هرگز از کربورهای فلزی - فلزات قلیایی به صورت آزاد و کربورهای استیلنی یافت نشده است اما برتوله، مندلیف، مو آسان، ساباتیه ساندرانس به طریق تجربی با انجام کارهای مشابهی توانستهاند هیدروکربورهای سنگین و اشباع شدهای تهیه نمایند که مشابه با مواد موجود در اغلب نفت هاست. برخی برخورد نکردن به کربورهای فلزی در اعماق زمین را مبتنی بر پدیدههای آتشفشانی میدانند. زیرا این مواد در اثر بالا رفتن دما تجزیه میگردد و فقط در این شرایط هیدروکربورهای سبک پایدار میماند و به همین دلیل است که در سنگهای آتشفشانی هیچگونه اثری از کربورهای فلزی پیدا ننموده اند؛ در صورتی که بخارات حاصله از دهانه کوه آتشفشان دارای گاز متان میباشد.