وضعیت طبیعی دشت رسوبی جنوب بین النهرین و نبودن تقریبا هیچ نوع سنگ و الوار در آن منطقه، پیشرفت معماری را بسیار محدود میسازد. تنها وسیله موجود برای پوشاندن سقف و ساختن کلبه و آغل، نیهای بلندی بود که هنوز هم در نواحی مردابی در منتها الیه جنوب شرق منطقه میروید.
بین النهرینیها برای ساختن بناهای ماندگار و بزرگتر از معمول، تنها از یک ماده سود میجستند که در همه جا به وفور یافت میشد. این ماده خاک رسوبی بود که از یک سو بر اثر عقب نشستن خلیج فارس و خشک شدن مناطق جنوبی بین النهرین برجای مانده بود و از سوی دیگر رودهای دجله و فرات آن را به منطقه سرازیر میکردند. خشتهایی که از این خاک میساختند، به شکل راست گوشه بود و در آفتاب خشک میشد. آثار به دست آمده از تل عبید، نشان میدهد که ساکنان آن به علت نداشتن آگاهی از معماری خشتی کلبههای خود را از نیهایی میساختند که به وفور از مردابهای نزدیک به دست میآمد. اما حفریات اریدو، از وجود معماری یادمانی در آن سرزمین پرده برداشت و ما را با کهنترین معبد شناخته شده در تمامی خاک بین النهرین رو به رو ساخت.