توسعه ی پایدار روستایی و در چارچوب آن توسعه ی کشاورزی ایران، نیاز به تدوین سرمشقی نوین دارد تا خرده دهقانان را از تله ی فضایی فقری که در آن گرفتار آمده اند، رهایی بخشد. این سرمشق نوین حکم می کند که توسعه ی دانش بنیان روستا و تنوع بخشی به اقتصاد و اشتغال آن با شیوه های بهره برداری تعاونی و جماعتی و نیز ایجاد زنجیره های تولید در مناطق روستایی و بین روستاها و شهرها، در دستور کار قرار گیرد.
در کتاب حاضر، مبتنی بر آخرین پژوهش های داخلی و خارجی، پس از آسیب شناسی و توان سنجی سرمشق کهنه ی توسعه ی کشاورزی و روستایی ایران، که منجر به وابستگی ۵۶ درصدی امنیت غذایی به خارج، تخریب شدید محیط زیست با بیش بهره برداری از منابع طبیعی، تغییر فزاینده ی کاربری کشاورزی، و مهاجرت رو به رشد و … گشته است، اصول و جهت گیری راهبردی برای انتظام بخشی نهادی و سازمان به سرمشق نوین توسعه ی کشاورزی و روستایی ارائه شده است. روش شناسی به کاررفته در این کتاب، برای تدوین سرمشقی نوین به منظور توسعه ی دیگر بخش های اقتصاد ایران نیز مفید خواهد بود.