اصطلاح کودک استثنایی هم کودکانی را که اختلالات رشدی دارند و هم کودکانی را که توانایی های بسیار بالا دارند در بر می گیرد. کودک استنایی کودکی است که از کودکان عادی یا متوسط از چند لحاظ تفاوت دارد: 1) توانایی های ذهنی، 2) توانایی های حسی، 3) توانایی های ارتباطی، 4) رشد رفتاری و هیجانی و 5) ویژگی های جسمی. این تفاوت ها باید در حدی باشند که فعالیت های مدرسه نیاز به تغییر داشته باشد یا خدمات آموزشی ویژه ارائه شود تا کودک بتواند توانایی های منحصر به فرد خود را رشد دهد.
دو خلق اصلی که در اختلالات خلقی وجود دارند، عبارتند از مانیا، که اغلب با احساسهای شدید و نامعقول برانگیختگی و سرخوشی مشخص میشود و افسردگی که معمولا احساسهای غم و اندوهگینی فوق العاده را شامل میشود. برخی افراد مبتلا به اختلالات خلقی، فقط دورههایی را تجربه میکنند که با خلق افسرده مشخص میشوند، اما دیگران در برخی مواقع دچار دورههای منیک و در مواقع دیگر دچار دورههای افسردگی میشوند. حالتهای عادی میتوانند بین هر دو نوع دوره روی دهند. معمولا حالتهای خلقی منیک به صورت دو انتهای متضاد یک پیوستار خلقی برداشت میشوند که خلق عادی در وسط قرار دارد. با اینکه این برداشت تا اندازهای دقیق است، اما گاهی ممکن است فردی نشانههای مانیا و افسردگی را در دورهی زمانی واحدی داشته باشد. در این موارد دوره مختلط فرد، در خلال دورۀ واحد بیماری دستخوش نوسانات خلقی سریع مانند غم، سرخوشی و تحریکپذیری میشود.