رفتار درمانی شناختی (CBT) رویکردی در روان درمانی است که درمانی مبتنی بر گفتگوها است. خاستگاه رفتار درمانی شناختی، به پیدایش رفتار درمانی در اوایل دهه ۱۹۲۰، رشد و تحول شناخت درمانی در دهۀ ۱۹۶۰ و ادغام شدن بعدی آنها با یکدیگر مربوط میشود. رفتار درمانی در سالهای ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۰، کاربرد گستردهای یافت و نظریه یادگیری پاولوف، واتسون و هال الهام بخش پژوهشگران در آمریکا، انگلستان و افریقای جنوبی گردید. شناخت درمانی با پیشگامانی چون الیس و بک بر این فرض استوار است که رفتارهای ناسازگار و خلق یا عواطف و هیجانهای مختل، ناشی از الگوهای فکری غیر منطقی است که افکار خودآیند نامیده میشوند. فرد به جای واکنش نشان دادن به واقعیت شرایط موجود، با دیدگاههای مختل خود نسبت به آن شرایط پاسخ میدهد. برای مثال فردی صرفا به این دلیل که در امتحانی شکست خورده است یا نتوانسته است با کسی قرار ملاقات بگذارد، به این نتیجه میرسد که فرد ارزشمندی نیست. درمانگران شناختی در صدد هستند تا مراجعان خود را از این الگوهای فکری تحریف شده یا تحریفهای شناختی آگاه سازند و این الگوها را تغییر دهند؛ فرایندی که بازسازی شناختی نامیده میشود.