شرکت مانند اشخاص حقیقی نامی دارد که به آن موسوم است و قانون تجارت ایران نیز در مورد همه شرکتها مقرر کرده است که تحت نامی خاص تشکیل میشوند. نام شرکت، به شرکت اجازه میدهد که شخصیت قابل تشخیص از اشخاص دیگر داشته باشد، طرح دعوی کند و طرف دعوی قرار گیرد.
نام شرکت هر چیزی میتواند باشد. گاه به فعالیت شرکت بستگی دارد (مانند خانه گستر برای یک شرکت خانه سازی)، گاه صرفا فانتزی است (مانند خوش حساب) و گاه ممکن است از اسم یک یا چند نفر از شرکا تشکیل شده باشد. اسم شرکت الزاما اسم تجارتی آن نیست ولی چون شرکت تحت این عنوان تجارت میکند، معمولا اسم شرکت اسم تجارتی او نیز هست و از این نظر دارای ارزش اقتصادی بوده، قسمتی از دارایی شرکت را تشکیل میدهد که قابل انتقال است. (ماده ۵۷۹ ق. ت)
به همین دلیل جز در مورد شرکت تضامنی (ماده ۱۱۷ ق. ت) اگر اسم شرکت، اسم یکی از شرکا باشد، پس از خروجش از شرکت نمیتواند بدون عوض تغییر اسم شرکت را تقاضا بکند؛ اگرچه اسم مزبور متعلق به شرکت است و جزء دارایی او محسوب میشود.